Η ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟΝΟ
Κάποιες φορές η μέρα
αρχίζει με κραυγή
που χτυπάει σαν ρεύμα κάτω
στα ακροδάχτυλα των ποδιών
στα μικρά δαχτυλάκια συγκεκριμένα
σπασμός ξυπνητήρι
να σε σηκώσει
να ξεκινήσεις το ρεπερτόριο.
|
Κάποιες φορές η μέρα
αρχίζει με το φάντασμα του χθες
που δεν έχει φύγει ακόμα απ’ το κρεβάτι
και στριφογυρίζει στο διπλανό μαξιλάρι.
Αγουροξυπνημένος εραστής
μιας βραδιάς που δεν θέλησες
να τραβήξει τόσο
μιας βραδιάς που ζητούσες
να παιχτεί με την επίσημη διανομή
και όχι με αντικατάσταση.
Τα δαχτυλάκια τινάζονται
να σου υπενθυμίσουν
να σηκωθείς
να ανοίξεις γρήγορα παράθυρα
να τα αφήσεις τέντα
να αεριστεί η κρεβατοκάμαρα
να αλλάξεις σεντόνια
να μην σου πεις τίποτα
και να προχωρήσεις παρακάτω
με βλέμμα ίσια μπροστά.
Όχι κάτω.
Μπροστά.
Ούτε πάνω ούτε κάτω.
Ίσια μπροστά.
Να καρφώσεις τον ορίζοντα
να πιαστείς σταθερά
να πας παρακάτω
να πας ίσια μπροστά
να ξαναπιάσεις τιμόνι
να μην μπλέξεις ξανά
με ανηφορικά και κατηφορικά στενά
να μην σταματήσεις σε θέες αδιέξοδα.
Να πας
ίσια μπροστά
χωρίς στάση
χωρίς παράκαμψη.
Να πιάσεις και πάλι σταθερή ταχύτητα
μέχρι 100 το πολύ
και να πηγαίνεις
με βλέμμα καθαρό
και σταθερό
και καρφωμένο στον ορίζοντα
να φτάσεις στον επόμενο προορισμό
με ασφάλεια
και χωρίς καθυστερήσεις.
Κάποιες φορές η μέρα
αρχίζει με την ανάμνηση μιας τέτοιας μέρας.
και με σκέψεις να πλέκουν περικοκλάδες
να τις πλέκουν και να τις μπλέκουν
ανάμεσα στα μαλλιά σου
και τα δάχτυλα ακινητοποιημένα
στο στρώμα χωρίς καμία νευρική διαταγή
σχεδόν παράλυτα.
Δεν είναι η μέρα τους αυτή άλλωστε.
Υπάρχουν μέρες και μέρες
που το ξυπνητήρι σου
αλλάζει απόφαση την ώρα που κοιμάσαι
και η πρωινή μελωδία
θα είναι άλλη απ’ αυτή που είχες προγραμματίσει.
Και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.
Τα ρολόγια δεν συγχρονίζονται πάντα
όταν είσαι στο δρόμο.
Και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.
Αρκεί να μην ξεχαστείς
και να κοιτάξεις και πάλι μπροστά.
Ίσια μπροστά
για να κουρδίσεις ξανά
ευχόμενος πάντα
πως θα πετύχεις την ώρα στον επόμενο τόνο
και ίσως και στον μεθεπόμενο
αν η μέρα το θέλει.
*
Comments
Post a Comment