ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ

Καταπίνω.

Νιώθω τον αυχένα μου σκληρό.

Σκέφτομαι

ο αυχένας είναι ένα μέρος μυστήριο.

Η αχίλλειος πτέρνα του Άτλαντα.

Είναι το μέρος

που περνάνε οι σκέψεις

πριν σκορπίσουν

στην καρδιά

και στο κορμί.

Μέρος αποφάσεων.

Μέρος συσκέψεων

με ένα μεγάλο τραπέζι στη μέση

και καρέκλες γύρω γύρω.

Μέρος που όλα γίνονται σοβαρά.

Που όλα γίνονται στα σοβαρά.

Το κομμάτι συνεχίζει να παίζει.

Η βελόνα κολλάει

στο σκληρό σημείο του αυχένα.

Ο ήχος γίνεται σοβαρός.

Σηκώνομαι και βγάζω τα ρούχα μου.

Ακούω τον σοβαρό ήχο.

Τον ακούω στα σοβαρά.

Πάω και

στέκομαι γυμνή

μπροστά στον καθρέφτη.

Το κομμάτι συνεχίζει να παίζει

με την βελόνα κολλημένη.

Παρατηρώ.

Το βλέμμα γλιστράει

σε καμπύλες

σε ευθείες

σε φωτεινά

σε σκοτεινά

αργά

γρήγορα.

Παύση

Στέκομαι.

Στο βλέμμα μου

ο άνθρωπος αστροναύτης

περπατάει.

Στέκεται.

Στέκομαι

με απορία.

Σκέφτομαι

πόσοι επισκέφτηκαν

το έρημο αυτό τοπίο.

Πόσοι αστροναύτες

προσγειώθηκαν

Εδώ.

Πόσοι περπάτησαν.

Πόσοι πρόλαβαν.

Πόσα πρόλαβαν.

Πόσα θέλησαν.

Πόσο μακριά

έφτασαν

και ποια σημεία

έχουν παραμείνει

άβατα.

Κατακόρυφη

κατάβαση

σε κατακόμβες

που ούτε εγώ γνωρίζω

για το δικό μου

Εδώ.

Κάπως έτσι πρέπει

να ανακαλύφθηκε

κι η Αμερική.

Κατακόρυφα

και

προς

τα

κάτω.

*