ΡΟΖ

Περπατώ ανάμεσα σε ξερολιθιές

σε ρίγανη και κάπαρη

ανάμεσα σε βράχους και γαϊδουράγκαθα

και το κύμα να σκάει γελώντας

γέλιο που δεν παίρνει πίσω

ούτε όταν αποτραβιέται.

*

Ο Ήλιος είναι αλλιώς εδώ

ανακουφισμένους από της πόλης τα καμώματα.

Είναι ο εαυτός του.

Είναι ολόκληρος

και φοράει στέμμα.

Εδώ τον βλέπουν.

Τον θαυμάζουν.

Εδώ κανείς δεν περιμένει τίποτα από εκείνον.

Βάφει ροζ τα σπίτια.

Εδώ είναι καλλιτέχνης

ζωγράφος απ’ τους μεγαλύτερους.

Φλερτάρει κάθε μέρα

κάνει βουτιές

και ξαπλώνει στους βράχους

αλλά δεν μαυρίζει.

Εδώ δεν μαυρίζει.

Κοιμάται πάνω απ’ τα αμπέλια

χαϊδεύει τα μαλλιά της ελιάς

και είναι χαρούμενος κάθε μέρα.

Εδώ είναι παιδί.

Εδώ οι καμπάνες τον χειροκροτούν

του λένε σ’ αγαπώ

σ’ ευχαριστώ.

«Έλα πάλι αύριο να παίξεις

στις αυλές και στα χωράφια μας.

Έλα να μας κάνεις να χαρούμε.

Έλα κι ας κάνεις και πυρετό

απ’ το πολύ παιχνίδι

κι ας μας φιλήσεις πολύ

κι ας μας φιλήσεις τόσο πολύ

που να μας πιάσει ρίγος το βράδυ

κι ας ανεβάσουμε πυρετό

κι ας παστωθούμε με γιαούρτια.

Δεν πειράζει.

Μας λείπει το φιλί σου

κι ας είσαι άγαρμπος στην αρχή.

Κι ας είναι οι πρώτες σου φορές

σαν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα ενός εφήβου»

*