RETRO

Εκείνο το φιλί

που περίμενε

σε κάποιο παγκάκι.

Περίμενε υπομονετικά.

Περίμενε

χρόνια

μήνες

μέρες.

Μετρούσε μαζί σου

ώρες

και λεπτά

και δευτερόλεπτα

μέχρι να έρθει η ώρα του.

Μέχρι να σκάσει

για πρώτη φορά

σαν μπουρμπουλήθρα

στο στόμα.

Να σκάσει

σαν έκρηξη

σε κάποιο παγκάκι.

Σε εκείνο το παγκάκι

που έκατσες κάποτε

κι εσύ.

Ως νέος

πρωτοεμφανιζόμενος έφηβος

δίπλα απ’ τον συμπρωταγωνιστή σου.

Κι αυτός

νέος.

Κι αυτός

πρωτοεμφανιζόμενος.

Περιμένατε μαζί.

Ανυπομονούσατε.

Ντροπαλά.

Σιωπηλά.

Με τα μάγουλα και τα αυτιά να καίνε.

Και το βλέμμα χαμηλωμένο

να προσπαθεί να ανέβει

να κοιτάξει συγχρονισμένα

αλλά να μην τα καταφέρνει.

Και το φιλί που ακόμα δεν ερχόταν

να γελάει στα κρυφά

με την αμηχανία

του Πριν.

Να γελάει πρόωρα

και με αυτήν

του Μετά

κλείνοντάς σας το μάτι.

Μεγάλη υπόσχεση

εκείνο το φιλί.

Εκείνο το πρώτο.

Το πρώτο απ’ όλα.

Και δεν το ξέρατε.

Και ενώ δεν το ήξερες

για αυτό τα έκανες όλα.

Όλα για όλα.

Για εκείνο το πρώτο.

Σε εκείνο το παγκάκι.

Ακόμα και τώρα.

Κι ας μην το ξέρεις.

Κι ας νομίζεις ότι το ’χεις ξεχάσει.

Γι’ αυτό και κάθε φορά

που τυχαίνει να δεις

παγκοφιλημένους

σε κάποιο μυστικό σημείο

σε κάποιο παγκάκι

κάτι μέσα σου τσιμπάει.

Και δεν το ‘ξερες

αλλά όπως τότε

έτσι και τώρα

τα κάνεις όλα για αυτούς.

Στα κρυφά.

Όλα για όλα.

Για αυτούς τους παγκοφιλημένους.

Για αυτούς που κολλάνε άνοιξη.

Που κάποια στιγμή

σε κάποιο μουσείο του μέλλοντος

θα βρεθούν βαλσαμωμένοι

να εκτίθενται

ως είδος που εξαφανίστηκε.

ως δεινόσαυροι μιας άλλης εποχής.

Όλα για αυτούς.

Ό,τι κάναμε.

Ό,τι κάνουμε.

Στα κρυφά.

Κι ας μην το ξέρουμε.

*