TARKOVSKY

Δυο σκιές

ίσον μία

ίσον καμία.

Κοιτάς αντανακλάσεις στο νερό

από το Εγώ και το Εσύ

που δεν υπάρχει

καθώς

Εγώ είναι Εσύ

καθώς

Εσύ είναι

Εγώ επί δυο

.

Μοιάζεις με ξένο σώμα

που μπορώ να πιάσω

σαν το ψάρι που κοιτώ να περνά

και να σχίζει στα δυο

το πρόσωπό μου

κάθε πρωί

στον καθρέφτη του μπάνιου.

Η σκιά ανάμεσα.

Η σκιά κηλίδα ομόκεντρη της σκιάς που την γέννησε

της σκιάς που έβαλε το δάχτυλο

και άφησε σημάδι

που προσπαθείς να τρίψεις

να φύγει ο λεκές

να κάνεις πως δεν έγινε.

Η σκιά

σκιά δυο σκιών

που δεν υπάρχουν.

Μόνο ο ίσκιος των δέντρων είναι εκεί.

Να σε αφήνει να κάτσεις μέσα του.

Να κουρνιάσεις.

Να αγκαλιάσεις το περίγραμμα του

που υπάρχει.

Να κάνεις χώρο μέσα σε χώρο

μέσα σε πιο σκούρο

μέσα σε πιο δροσερό.

Μόνο τούτες οι σκιές υπάρχουν.

Όλες οι άλλες

φαντάσματα της φαντασίας σου.

Έχει νόημα μόνο το σώμα που

μπορείς να ακουμπάς

που μπορείς να δεις με γυμνά μάτια

χωρίς όποτε

και αν

και εφόσον.

Όλα τα άλλα

πλάσματα της σκέψης

και ενός άυλου θεωρητικού

Θα Ήθελα.

Άπιαστα αποδημητικά πουλιά

της Χώρας του Ποτέ.

Δεν πιάνονται.

Αυτά είναι πουλιά

που δεν πιάνονται

ούτε απ’ την μύτη

ούτε από πουθενά.

Ελεύθερα περιπλανιούνται

πάνω απ’ το πυρωμένο σου κεφάλι

σαν σκιές που δεν υπάρχουν.

Γιατί σκιές δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς.

Μόνο ίσκιοι φυλλοβόλων.

Μάθε το κι υποδέξου το.

Και πιάσε κορμί που πιάνεται.

Που γίνεται δικό σου.

Πιάσε το

με Χαμόγελο μεγάλο

και Καρδιά γενναιόδωρη

και Σώμα κυρίαρχο.

Έτσι είναι.

Σκιές δεν υπάρχουν.

Μόνο ίσκιοι που πατάνε στη γη

και σε ανακουφίζουν

επειδή υπάρχουν.

*