ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ

Κάτω απ’ τα εμφανή τα τύποις τα σεβαστικά τα δικαίως λεγόμενα που μπορεί ωστόσο ένα κομμάτι τους να εννοείται με ειλικρίνεια -καθώς είμαστε όντα που έχουν προγραμματιστεί για να μένουν προσκολλημένα στον πολιτισμό- υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος ενεργειών και διαθέσεων που κινείται σαν τη Θάλασσα. Χωρίς να ρωτάει τα κάνει όλα λαμπόγυαλο και ξαφνικά ησυχάζει. Και ξανά πάλι. Έτσι χωρίς λογική. Επειδή νιώθει. Επειδή γουστάρει. Επειδή είναι ανθρώπινο. Επειδή είναι η Φύση. Έτσι και επειδή και τελεία Κάτω λοιπόν απ΄τα εμφανή τα τύποις τα σεβαστικά τα δικαίως λεγόμενα υπάρχεις Εσύ. Ένας ολόκληρος κόσμος αντιθετικών χρωμάτων και θερμοκρασιών. Μη ελεγχόμενων. Μη πολιτισμένων. Μη αναμενόμενων. Και γίνονται άγρια κάποιες στιγμές τα πράγματα εκεί κάτω. Τόσο άγρια όσο η στιγμή που εισχωρείς μέσα σε κάποιον και πάλλονται ολοκληρωτικά τα δυο σώματα. Έλα όμως που εκεί δεν καταφεύγεις στα τύποις τα σεβαστικά τα «δικαίως». Εκεί δέχεσαι και εκφράζεις απλόχερα την επιθυμία σου. Εκεί που το παρ-άλογό σου εμφανίζεται έτοιμο και χτενισμένο. Εκεί το καβαλάς και αφήνεσαι να σε πάει. Αφήνεις πάνω του την επιθυμία σου να καλπάσει γυμνή κάτω απ’ τα φώτα του δρόμου να φανούν οι ραγάδες της και η γαμψή της μύτη και το σκαμμένο δέρμα της. Και δεν ντρέπεσαι καθόλου. Μα καθόλου. Απλά συμβαίνει. Και το δέχεσαι. Και το αφήνεις να συμβαίνει χωρίς να φοβάσαι ότι θα τρομάξω. Μπροστά στη λάμψη των ματιών μου την αφήνεις να καλπάζει χιλιόμετρα μέχρι να σταματήσει και να σταθεί όρθια κάτω από ένα στύλο της ΔΕΗ και να αρχίσει να χορεύει γυμνή κοιτώντας με στα μάτια. Κι εκείνη τη στιγμή μου ζητάς να σε κοιτάξω. Να μην σταματήσω να σε κοιτάω. Και το κάνεις με τέτοια άνεση κάτω απ΄την φτερούγα μιας κάποιας «νομιμοποιημένης» στιγμής. Όμως δεν ξέρεις οτι για μένα είναι υπέροχη αυτή η αγριότητα και χωρίς να έχει βγάλει βίζα. Και χωρίς να ανήκει σε κάποια νομιμοποιημένη στιγμή. Τύποις και σεβαστικά και «δικαίως». Και δεν ξέρεις ακόμα οτι όταν ξεφοβηθείς και της δώσεις χώρο να εκφραστεί ολόκληρη να ξεσκεπαστεί χωρίς να σκεφτεί αν είναι δίκαιη ή όχι αν πρέπει ή όχι αν την -και κυρίως- αν σε βολεύει ή όχι τότε είναι που δεν έχεις καν διανοηθεί ότι μπορεί να πλησιάσω και να χαϊδέψω την γαμψή της μύτη να φιλήσω το σκαμμένο της μάγουλο να κοιτάξω τις ραγάδες της σαν να ΄ταν οι δικές μου. Δεν σου ‘χει περάσει καν απ’ το μυαλό οτι μπορεί και να με γοητεύσει πιο πολύ απ’ όλη την χαρτούρα με την οποία έχεις ασχοληθεί να επικυρώσεις. Κάτω απ' τα εμφανή τα τύποις τα σεβαστικά τα «δικαίως» και με έλεγχο ειπωμένα υπάρχουμε Εσύ κι Εγώ ολοκληρωτικά όπως ακριβώς μας έχει γεννήσει η Φύση. Κι εκεί και τότε είναι που μπορώ να πω πως και οι δυο μας υπάρχουμε πολύ πιο γοητευτικοί απ΄την εγωιστική περσόνα που έχουμε επιλέξει να πρωταγωνιστεί στην ζώνη αιχμής διαφημίσεων των 20:30. *