ΚΙ ΕΤΣΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Παλιά ανάσα που ξεκινάει απ’ τα οστά της λεκάνης ή αλλιώς οστά της μνήμης ενός σώματος που έχει ξεχάσει εδώ και καιρό να αναπνέει που έχει ξεχάσει να αναπνέει απ΄ τη λεκάνη συγκεκριμένα. Αυτή ή Αυτός κοιτιέται στον καθρέφτη. Βγάζει την γλώσσα έξω την βλέπει να μεταμορφώνεται σε θηλυκό τέρας της μυθολογίας κι έπειτα σε κύμα αυτό της πιο γνωστής ιαπωνικής γκραβούρας. Μια γλώσσα με μύτες που δεν μπορεί να παράγει ήχο μια γλώσσα άγρια αγνώριστη άχρηστη μια γλώσσα που έχει να φιλήσει και να φιληθεί καιρό και εκ των πραγμάτων έχει πικρίσει. Σε ακούω στο τηλέφωνο να μου λες πώς πέρασαν τα χρόνια. Σε ακούω να μου λες για την ζωή σου τα τελευταία πέντε χρόνια που έφυγαν σαν τα πέντε τελευταία λεπτά που με έχεις στο ακουστικό σου που σε έχω στο αυτί μου όπως θα είχα ένα κοχύλι που δεν σταματάει να παίζει μουσική και να θυμάται. Θυμήθηκα γιατί Αυτή ή Αυτός αποφεύγει να πιάνει κοχύλια απ’ τον βυθό απ’ όταν έγινε δεκαοκτώ. Θυμήθηκα το καλοκαίρι που εγώ έγινα δεκαοκτώ και κοίταξα τον βυθό και επίτηδες δεν βούτηξα μέχρι τον πάτο να πιάσω κοχύλια. Η γλώσσα μου τραχιά απλώνεται στο στόμα. Την νιώθω αιχμάλωτη ανάμεσα απ’ τα δόντια να θέλει να πει λέξεις να τις πει τραγουδιστά να τις ψιθυρίσει έστω. Αντ’ αυτού επικρατεί σιωπή από μένα και από εσένα που συνεχίζουμε στο ακουστικό με ακίνητη λεκάνη. Όλοι μας έχουμε μια ονειρική εικόνα που σχετίζεται με μια παραλία είτε αμμώδη είτε βραχώδη είτε με λιγότερο κύρος μια με βοτσαλάκια σαν κι αυτές της ακτογραμμής που βρίσκεται κοντά ένα σαραντάλεπτο απ΄το κέντρο της Αθήνας και που δεν κρύβει κοχύλια πλέον ακριβώς γιατί εσύ κι εγώ έχουμε πάψει να τα μαζεύουμε χρόνια τώρα. * «Σταυρόλεξα»