Η ΚΡΟΥΕΛΑ ΝΤΕ ΒΙΛ ΤΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ

Προσπαθεί να παρκάρει 

η Κρουέλα ντε βίλ

στην Ιπποκράτους

ένα βροχερό πρωινό Τρίτης 

στα τελειώματα του Οκτώβρη.

*

Οδηγεί βυσσινή Saxo

με γδαρμένους καθρέφτες

και λούτρινα σκυλιά στο παρμπρίζ

και άλλα τρία να λυσσάνε ζωντανά στα καθίσματα.

Φοράει δαχτυλίδια σε όλα τα δάχτυλα

και τζάκετ ζεβρέ προηγούμενων δεκαετιών.

Με μία λαβή

προσπαθεί να κάνει μανούβρα το τιμόνι

να κατοχυρώσει μία θέση στον κεντρικό δρόμο της Νεάπολης.

Πίσω της συνωστισμός από αυτοκίνητα πρόσφατης χρονολογίας

που κορνάρουν και δεν περιμένουν.

Ξεχασμένη ντίβα μιας άλλης εποχής

η Κρουέλα ντε βίλ

με γυαλιά ηλίου από συνήθεια χωρίς λόγο

και μαλλί παρατημένο χρόνια τώρα.

Την είδα

πίσω απ΄το σκονισμένο τζάμι

σκονισμένη κι αυτή.

Άλλη μία ξεπεσμένη σταρ

που κυκλοφορεί ανάμεσά μας

σε μία πόλη που καλά καλά δεν θυμάται ούτε το ίδιο της το όνομα

και ξεφτίζει μεγαλεία προηγούμενων δεκαετιών.

Την είδα

στην τελευταία της απότομη όπισθεν

να δίνει ένα φιλί 

που θα θυμάται ο πίσω

ο εδώ και ώρα παρκαρισμένος.

Ναι σίγουρα ήταν αυτή.

Τα λυσσασμένα φιλιά

που κάποτε της χάριζαν στο στόμα

τώρα τα δίνει εκείνη με κρυφό παράπονο

στις λαμαρίνες αυτοκινήτων πρόσφατης χρονολογίας

που κορνάρουν και δεν περιμένουν.

Φιλιά αντίποινα

επειδή ξεχάστηκε

επειδή οι άνθρωποι δεν βλέπουν παιδικά

δεν αγοράζουν βιντεοκασέτες

και η Ντίσνεϋ έπαψε να είναι της μόδας

και το μαύρο της φόρεμα με το βαθύ ντεκολτέ

δεν της κάνει πλέον.

Εδώ και χρόνια κυκλοφορεί με τζιν

και αθλητικά

και αυτό το τζάκετ το ζεβρέ που κάποτε έκανε πάταγο.

Είχε καιρό να κάνει πάταγο η ίδια.

Τώρα όλοι οι καθρέφτες της είναι σπασμένοι

και δεν λέει να τους φτιάξει.

Δεν θέλει να κοιτάει και να κοιτιέται.

Τώρα δεν υπάρχει λόγος.

Το μόνο που έμεινε

είναι αυτά τα λούτρινα σκυλιά της

βαλσαμωμένη δόξα των φόρτε της

και τα άλλα τρία

τα ζωντανά

που της ξέμειναν

και τα λυπήθηκε

καθώς οι γούνες είναι “faut pas”

και κανείς δεν ντύνεται καλά

και κανείς δεν βγαίνει όπως άλλοτε

και κανείς δεν χορεύει

και καλή μουσική δεν ακούγεται 

και τα μπαράκια κλείνουν

και ακόμα κι όταν έμεναν ανοιχτά

οι άνθρωποι συνέχιζαν να βγαίνουν με τζιν και αθλητικά

και να μην χορεύουν

και να μην ακούν ωραία μουσική

και η θλίψη της μεγάλωνε

και το μόνο που της έμενε 

ήταν να φροντίζει αυτά τα τρία ζωντανά

τα μόνα που δεν έπαψαν να την κοιτούν στα μάτια με λαχτάρα.

*