ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΙΝ

Στάλα στάλα

χάνεται η μνήμη

και η πέτρα

εκείνη η μαύρη

που βρήκα ντάλα μεσημέρι στο μέρος που αγαπώ

θυμίζει αχνά

αναθυμιάσεις μιας εποχής λησμονημένης. 

*

Τα απ’ αλλού φερμένα

γυμνά στα βράχια μου πάνω.

Αθώα καις κι εσύ όπως εγώ.

Γελαστά γόνατα 

κι ένα ψάθινο καπέλο

και μετά κατηφορίζοντας την ρεματιά

μέσα από καλαμιές και θάμνους.

Σορτσάκι και πέδιλα.

"Είσαι κορίτσι"

Η σαγήνη κοιμάται με στόμα μισάνοιχτο στο μπροστινό κάθισμα.

Βουβό πορνό και λουλούδια κολλημένα σε τετράδιο

το τελευταίο λεύκωμα που άφησε ο επισκέπτης.

Ο ασβέστης σημαδεύει 

μονοπάτια επιθυμίας

έτσι ώστε να φυλάσσονται για πάντα

στους λευκούς αρμούς των σκαλοπατιών 

που με πάνε σπίτι.

Πάνω από τους κυκλαδίτικους τρούλους φωτίζουμε.

Πάνε χρόνια τώρα.

Δεκαετίες τρεις και κάτι.

Ημερολόγια μιας σύμπτωσης που δεν γεννήθηκε ποτέ.

Εμείς

τα παιδιά του μεγάλου καύσωνα.

 

Και να 

το καράβι της γραμμής φάνηκε.

Και να

για άλλη μια φορά φεύγεις

μη και στεριώσεις

μη και γίνεις κάπαρη

ανάμεσα στις ξερολιθιές της μελαγχολίας.

Ό,τι θυμάσαι 

μένει μυστικά

στο κατώφλι 

όσων πρόλαβες και δεν πέταξες στην προβλήτα.

*